Obtułowicz Ferdynand Jakub (1851–1912), lekarz higienista, społecznik, prezes Tow. Higienicznego we Lwowie, radny m. Lwowa. Ur. 1 I w Żywcu, był synem Jakuba i Józefy ze Staszkiewiczów. W r. 1866 rozpoczął naukę w Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Medycynę studiował w Krakowie, uzyskując w r. 1874 stopień doktora medycyny. Podczas studiów napisał 3 rozprawy niedrukowane, wyróżnione nagrodą Tow. Wzajemnej Pomocy Uczniów UJ. Uzupełniał wykształcenie w zagranicznych uniwersytetach. Po powrocie został mianowany sekundariuszem w oddziale chirurgicznym Szpitala Św. Łazarza w Krakowie, a pod koniec 1875 r. objął obowiązki asystenta kliniki chorób skórnych i wenerycznych u Antoniego Rosnera. Po 3 latach pracy i złożeniu wymaganego przepisami egzaminu administracyjnego został w październiku 1878 lekarzem pow. Turka. Pracował następnie na tymże stanowisku w Buczaczu, a od r. 1901 do śmierci we Lwowie. W r. 1891 był referentem sanitarnym pow. lwowskiego. Położył duże zasługi w zakresie podniesienia stanu sanitarnego Galicji, w wyniku czego miasta Buczacz i Jazłowiec mianowały O-a swym obywatelem honorowym. Za jego głównie staraniem zniesiono w Galicji rozpowszechniony dawniej system szczepienia ospy z dziecka na dziecko i założono krajowy instytut wyrobu limfy. Mianowany lekarzem sądowym, z zamiłowaniem oddawał się badaniom naukowym w tej dziedzinie. Prowadził praktykę prywatną i sądowo-lekarską. Pełnił szereg funkcji społecznych. Był prezesem Tow. Higienicznego we Lwowie, przez ostatnie 3 lata wiceprezesem Tow. Lekarzy Galicyjskich, skarbnikiem związku lekarzy rządowych galicyjskich od chwili jego powstania, członkiem komisji sanitarnej, radnym m. Lwowa. Brał udział we wszystkich zjazdach i kongresach lekarskich polskich i wielu zagranicznych. W uznaniu zasług rząd nadał O-owi wiele odznaczeń, m. in. Krzyż Kawalerski Orderu Franciszka Józefa (1908).

O. ogłosił ponad 45 prac z higieny, medycyny sądowej, epidemiologii i chorób skórnych, głównie w „Przeglądzie Lekarskim”, „Przeglądzie Higienicznym”, „Dwutygodniku Medycyny Publicznej”, „Nowinach Lekarskich”. Były to m. in.: Czy zachodzi różnica i jaka, między rowkami skórnemi pochodzącemi od ściśnienia szyi postronkiem dokonanego na żywym, a na trupie? („Dwutyg. Med. Publ.” 1877), O wpływie chorób gorączkowych zakaźnych na rozwój wsteczny nowotworów („Przegl. Lek.” 1882), O dyfteryi (tamże 1886), prace o szczepieniu ospy za pomocą krowianki (tamże 1881, 1888), o opracowanym przez siebie kieszonkowym przyrządzie do szczepienia ospy (tamże 1896), o leczeniu kiły (tamże 1876, 1878), o leczeniu wiewiórowego zapalenia cewki moczowej (tamże 1878), o patologii zwężeń tchawicy i oskrzeli na tle kiłowym (tamże 1878), o epidemiach tyfusu wysypkowego w Galicji w ostatnim 10-leciu („Now. Lek.” 1890), o mechanizmie uwięźnięcia przepuklin („Przegl. Lek.” 1875), o znaczeniu wynaczynień (tamże 1898), o potrzebie nauczania higieny w szkołach średnich („Przegl. Higieniczny” 1905).

Zmarł 6 VIII 1912 we Lwowie, pochowany został 8 VIII tamże na cmentarzu Łyczakowskim. Pozostawił żonę, Stanisławę z Westfalewiczów, syna, Adama (zm. 1882), i 4 córki; z tego 3 zamężne: najstarszą za dr. Adamem Lewickim, komisarzem w Min. Spraw Wewnętrznych, drugą za dr. Anatolem Lewickim, lekarzem balneologiem, trzecią za dr. Władysławem Wróblewskim, dyrektorem syndykatu rolniczego.

W. Enc. Ilustr.; Kośmiński, Słown. Lekarzów; Leniek, Książka pamiątkowa Gimn. św. Anny, s. 244; – „Czas” 1912 nr 355 s. 3; „Dwutyg. Med. Publ.” R. 2: 1878 nr 20 s. 340; „Gaz. Lek.” 1912 nr 35 s. 1000; „Gaz. Lwow.” 1912 nr 180; „Lwow. Tyg. Lek.” R. 7: 1912 nr 32 s. 570, nr 34 s. 591–2; „Med. i Kron. Lek.” 1912 nr 34 s. 696; „Now. Lek.” 1912 nr 9 s. 568–9; „Przegl. Lek.” 1876 nr 52 s. 560; „Zdrowie” 1912 nr 9 s. 666; – Informacje z PAP w Żywcu i Dmytro Łogusza z Buczacza.

Teresa Ostrowska